سحـــرگاهی رســـــید از بوســـتانی      

 نوای بلبلی شــــوریده بر گـــــوش

شنیـــدم با زبــــان حـــال می گفــت

که ای آسوده ی خوابـــیده از دوش

به مهــــد ناز تا کی خفــــــته باشی

مگر بــیداریت گشـــــته فــــراموش

تو هستی اشــــــرف جمع خـــــلایق

چرا همچون جمادی سرد و خاموش

ز جا برخیز هنـــگام وصــــال است

بیا وز جام وصلش جرعه ای نوش

به آداب نمـــــاز و صـــوت قــــرآن

برون شو زین خماری مست و مدهوش