خوشـــــاآن دل که دنبـــال تـوباشد
خوشاآن کس که خوشحال توباشد
خوشاچشمی که غـیرازتو نبیــــند
نظــرگاهــش فقــط خــــال توباشد


نگـــار من فـــدای خـطّ وخالت
فـــدای چشــم وابروی هلالت
زحُســن بی مثـالت کم نگردد
اگریک لحــظه بنمایی جمالت


جمالت را مگر عاشــــق نبودم
ویادرعشق خود صـــادق نبودم
دریغ ازمن چه میداری وصالت
مگـــروصـــل تورالایــق نبودم؟


دلا هرشب بخـــوابم باخیالت
مگر بینم جمــــال بی مثــالت
ندیدم روی توحتــّی به رؤیــا
توکه کشتی مرا خونم حلالت


نگار من فــدای روی ماهت
دل ازمن میبری باهرنگاهت
به ابروی کمان وتیر مژگان
منم صـــید نگاه گـاه گـاهـت


فدای چشــم وابروی سیــاهت
منم مشــتاق یک لحظه نگاهت
ســـرراهــت نشیــــنم تابیـــایی
به دامــانم نشیــند گـــرد راهت

برو دست از دلـم بردار ای دوست
نمک بر زخم دل مگذار ای دوست

برو بگــــذار تا ســــاکت نشیــــــنم
فــرو بندم دم از گفـــتار ای دوست

ز من شرح پریشـــانی چه خـواهی؟
دراحــوالم مکن اصــرار ای دوست

چه گویم زین همه نامـــردمــی ها !
ز همــراهــان بی مقـــدارای دوست

ندیـدم هـر چه گشـتم، یک نفـرمرد!
دراین دنـــیای لا کــردار،ای دوست

همــه اهـــل ریا و ریــب ورنگ اند
منافـــق پیشــه ومکــّــار ای دوست

در این دنـــــیای نامــردی، صداقت!
نــدارد رونــــق بـازار ای دوست!!!

بـه جـــرم یک دلـــی ویک زبـــانی!
رمـید از من رفیــق غـــارای دوست

دلا غافل زعقــبی تاکی وچند؟
اسیر حُبّ دنـــیا تا کی وچند؟
نباشــد فرصتی دیگربخـودآی
همی امروز وفرداتاکی وچند؟


مرا هــوش است واز،لایعقـلونم
مراگــوش است واز،لایسمعـونم
چنان چشـــم دلم تاریک گشـــته
که چشمم هست واز،لایبصرونم

خـداوندا تـو ستّــار العــیوبی

تو ستّـــاری و غفارالـذنوبی

عطا کن احسـن الاحوال مارا

که میدانم مقـلّـب القـــلـوبی

خـداونــــدا مرا حالی عـــطا کن
زعشقــت دردلم شــوری بـپاکن
برون کن ازدلـم هرعشــق دیگر
به عشــق خــود دلم رامبتلا کن


خــداونـــدا مــرا حـاجــت رواکن
به لطــف خویـش دردم را دواکن
اسیرجهـل وغافل گشتم ازخویش
مــرا ازبـــند غـفـلتهــا رهـــاکن


دلم در سیـنه غـوغـای تودارد
ســرم هـواره سـودای تودارد
خدا داند دلِ سـر گشـته ی من
به ســر میـــل تمنّــای تودارد


به گِــرد کوی تومجنـونم ایگل
زهجر روی تو دلخـــونم ایگل
شب وروز ازغم مهجـوری تو
پریشان خاطرو محـزونم ایگل

 
خــدایا عـاشــقی درد آشـــنایم
به درد عشــق جانان مبتــلایم
به شوق وصل اودل زنده دارم
میسّــرکن وصـالـش ازبـــرایم


به ســر شــوق وصـال یاردارم
به دل درد و غـــم دلـــدار دارم
نــدارم طاقـــت هجــران رویش
زهجـــرش دیده ای خونباردارم

گذشت عمـــروصفــای دل ندیدم
به غــیرازدرد وغم حاصل ندیدم
به دریای مصائب غوطه خوردم
به هرســو پا زدم ساحـــل ندیدم


گذشت عمرم به غفلت وای برمن
زدســـتم رفــت فرصت وای برمن
 نچیــدم حــاصــــلی از زنــدگـــانی
اجـــل آید به ســرعت وای بر من


جـــوانیــم تـبــه شــد وای برمن
دل پاکم ســــیه شـــد وای برمن
قـــد ســــرو بلنـــدم چون کمانی
خــم از بار گـــنه شد وای برمن


الهی بنــده ای گــم کــرده راهـم
اســیرنفـــس ودربنــد گنــــاهـــم
بســـویت آمـــدم با دســـت خالی
ترحّـــم کــن بـراین حــال تبــاهـم


مکن با دشمــنانت همقطـــــا رم
مکن از جــــمع یاران برکـــنارم
مــرانم از درِ لطفـــــت کــریمـــا
مـــزن مهـــر جـدایی بـر عــذارم


مگـــردان جـــمع با اهــل بلا یــم
مگـــردان از محــــبّانت جــــدایـم
خـــطا کـردم نفهــــــمیدم خــــدایا
ببخشــــا ازکـــرم جــرم وخــطایم


اســـیر نفــس وشیـــطانم خــدایا
غـریـق بحـــر عصــــیانم خـــدایا
نـدانســتم چو شــرط بنــــدگی را
خـــطا کــردم پشیــــمانم خــــدایا


خداونـــدا تـو بـــر حـالم گــواهی
کـه بـردوشــم بــود کـوه گـــناهی
ولــی بـر لطـف تــو امّــــــید وارم
که می بخشی توکوهی رابه کاهی

شب گـذشت از نیمــه وبی خـواب وبیدارم هنوز

ازسـر شــب تا کــنون دلــواپــس یــارم هـــنوز

بی قــرار عشــــقم وچــشم انتــظار مقــد مـش

تابیــایــد در هـــوایــش غرق افــــکارم هــنوز

شوق دیـــدار جمالـش برده خـواب ازچشـم من

دیــده بـردربســـته ومشـــتاق دیـــدارم هنــــوز

مهراودر سیــــــنه دارم داغ عشقــــش برجگر

چون شقــایـق داغـدار عشـــــق دلـــدارم هنوز

لحــظه ای از خاطـــرم یــادش نمی گــردد جـدا

می زند پــر درهوایـــش مــرغ پنــــدارم هنوز

در هوای لحـــظه ای کــز در درآید آن صــــنم

اشک شـوق ازدیده می بارد به رخسارم هنوز