تو مثـــل شاخـــه ی یـاس سفـــیدی

من آن دستی که از ساقه ت شکسته

تو آهـــوی خــــرامــــان دردل دشـــت

من آن صــــیّاد در راهـــت نشــسته

تو مــثل ســاحــــل آرام دریا

من آن موجم که می آیم بسویت

تو مثل ســرو آزاد از تعلّق

من آن دلبســته ی یک تار مویت

عا قبــــت آواره گشــــتم درهـــوای عا شقی      بس کشـیدم هـی بـه دوش خـودلوای عاشقی

عاشقی سر گشته ام جـا یی نـــدارم خــانه ای      روزوشب آواره ام درکــوچـه هــای عاشقی

می زنم کوس اناالـمجنــون و در وادی عشق      از پی لیــــلا رو م تا هــرکجـــا ی عــا شقی

تا رسـم بـروصـل آ ن شـیرین لب لـیلا صفت      می روم از هــر طـرف تا ا نتهـــای عـاشقی

شــورشــیـرینم به سرافــتاده و فــرهــاد وار       می زنم بربیســـتون نقــش وفـای عـــاشقی

حسن یوسف پرده ی عصمت دریدازچشم من      تا شدم همچـــون زلیـخـــا مبـتـلای عــاشقی

من صفای زنـــدگی ،درعشق بازی دیــده ام       زنده ام باعشق ومی میــرم به پـای عاشقی

یا مگـر جـان را به پا ی عشــق قربانی کنم       یا زسر بیـرون کــنم حال و هـوای عــاشقی

صنما دل به تو دادم که غــــــــم از دل بزدایی

نه گمان بود که یکبـــاره دل ازمن بــــــربایی

دل و دینم که ربـــودی وبه من رخ نــــنمودی

چه زیانست وچه سودی که به من رخ ننمایی

دلم از آتش هجـــــران شده چون شمع فروزان

چه شده است ای مه تابان که تو در دیده نیایی

به رهت دیده به راهـــم که بیــا یی به نگـــاهم

دگری جز تو نخواهم که توام عشق وصفـــایی

به هوای گل رویت شــــده ام راهـــــی کویـــت

دل و چشمم همه ســـویت که تو از پرده درآیی

ز ره لـطف و عنـــــا یت نظــــری کن به گدایت

که به ســــر غیــــر هـوایت نبود حال وهـــوایی

اگــرم رخ بنمـــایی وگــــــــرم دل بــــربــا یـــی

به سرم هر چه بیاری نکنـم چـــون وچـــرا یـی

جـا نـا نمـــی دانی چها با ایــن دل ما می کنی

وقتی که پنهان ازنظرآن روی زیبــــا می کنی

باآنکه میدانی دلم خون گشته ازهجــــــران تو

دیگر شکیبایی چراازمن تقا ضــــا می کنــــی

ازهجر رویت ای صنم بیرون رود جان ازتـنم

دیوانه ی عشقت منم بامن چه سودا می کنی؟

عشـقت سـرشته باگلم مهرت نشـــسته دردلم

دیوانه ام یا عـا قلم  مشتم چرا وا می کنــــی

از عشـق توای دل ربا شـوری شده دردل بپا

آخر نمـی آیی چـــرا؟ امــروز و فردامی کنی

چشـمم بود هر دم به درتـا آنکه آیـی ازسفـر

دانم که آخر یک نظـــرهـم جانـب ما می کنی