بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خــــــدایی که جان آفـرید          خدایی که جان وجهان آفرید
به نام خدایی که هستی،ازوست          زمیـن وزمان،آســمان آفـرید
 خدایی که ازخـاک،آدم سرشـت          ودرجســــم آدم روان آفـــرید
خدایی که از بهـر روزی خلــق           نبات وگــیاه، آب ونان آفرید
خــــدایی که روزی مخلــوق را           به اندازه درهـــرزمـان آفرید

                      هوالقـــا د ر

پدرم می گوید:مرحوم حسین میرزابیگی،فرزند حسن چه (پسردایی پدرم) نقل میکرد؛که در حدود سالهای بین 1350 تا 55  ه.ش باچند نفر از اهالی روستای بیدوی،جهت کتیرا زدن (گرفتن صمغ ریشه ی گَـوَن به وسیله ی تیغ زدن ) به کوه رفته بودیم،
درمدت 3ـ4 ماهی که در کوه بودیم، تخته سنگ نسبتاً بزرگی بود،که ازآن به عنوان تابه جهت پخت کماچ(نوعی فتیر) استفاده میکردیم؛موضوعی که بسیارجالب توجه وحیرت آوربود،این بود که همیشه قسمت وسط کماچ خام وخمیربودوپخته نمی شد!
واین برای ما جای سؤال بود،تا اینکه کار،تمام شدوباروبنه مان را بستیم که به روستا مراجعت کنیم؛ازروی کنجکاوی وبرای کشف علّت، تخته سنگ را شکستیم،
با کمال تعجّب وحیرت دیدیم یک فضای خالی در وسط سنگ ،ویک کرم زنده ی سبز رنگی، برگ سبزی هم دردهانش داخل این فضای خالی زندگی می کند!!!!
اینجا بود که به قدرت وعظمت خداوند پی بردیم وعلت خام بودن وسط کماچ رادریافتیم،ودانستیم که خدای بزرگ مهربان برای حفظ جان این موجود زنده ی محبوس دردل سنگ، داغی وحرارت آتش را به اطراف سنگ هدایت میکرده تا اواز آسیب آتش درامان بماند.

   الله اکبر!!!!!!   (خدا گر به حکمت ببندد دری          ز رحمت گشاید در دیگری)

این ماجرای اعجازانگیزیادآورداستان حضرت ابراهیم (ع) ومصداق روشن آیه ی شریفه ی69 سوره ی انبیاءاست که می فرماید:                       
 (قلنا یا نار کونی برداً وسلاماً علی ابراهیم) 
آری آن خدایی که آتش را برابراهیم (ع) سرد وسلامت می گرداند؛
یوسف(ع)رادر دل چاه حفظ می نماید؛
ویونس(ع)رادر بطن ماهی وقعر دریا،زنده نگه می دارد، همان خدا هم قادراست کرمی رادردل سنگ وروی شعله ی آتش زنده وسلامت نگه داشته وروزی اوراهم دردل همان سنگ مقرر بدارد.!!!

پس در همه حال باید بیاد خدا بود،وبراوتوکل نمود وامور رابه او واگذار کرد که او بهترین حافظ ونگهبان خلق،ونسبت به مخلوق رؤف ومهربان است؛
(فاالله خیرحافظاً وهو ارحم الراحمین)(آیه ی64 سوره ی یوسف)
او کفیل روزی همه ی موجودات است؛(وما من دابّة‌‌‌‌‌ٍ فی الارض الّا علی الله رزقها)(آیه ی 6 سوره ی هود)

پس،(غم روزی مخور برهم مزن اوراق دفتر را     که قبل از طفل ایزد پر کند پستان مادر را)

روزی هر کس را به اندازه ی ظرفیّت واستحقاقش مقرّر می دارد؛
(اولم یروا انّ الله یبسط الرزق لمن یشاءُ ویقدر)؟(آیه ی 37 سوره ی روم)
اوبرهرامری قادروتواناست؛(انّ الله علی کلّ شیءٍ قدیر)(آیه ی 1 سوره ی فاطر)
پس ای خدای بزرگ و مهربان، برتو توکّل می کنم وامورم رابه تو وامی گذارم.

تو که کرمی چنین کنی امداد          بنده ات را کجا بری ازیاد.
اَنـَا عَـبدُ ک،اُفـوّضُ اَمـــری           وتَوَکّــلتُ،هــرچه بادا، باد.

درشب شام غــریبان تنـم ازتب می سوخت

جان من ازتـب وازغم دل زیـنب می سوخت

در دل آتــش ودودعـمّـــه پــرســـتارم بـــود

خیمه ها ودل زینب همه آنـشب می سوخت

کــودکـــا نی هـمـه آواره ی صحـــرای بــلا

سیــنه ها ازغم واندوه لــبا لب می سـوخت

نالــه ی وا ابتـــا در هـــمه جــا بــود بلـــند

دامـن  دخــترکی زار و معذ ب می سوخت

ازغــم بی کــسی ونــا له ی طفــلان حـــرم

بیشــترازهمه آنشـب دل زیـنب می سـوخت

                 *    *   *                 
شـرح این واقــعه را تا که نوشــتم ، دیــدم

بردل صفحه ی کاغـذ که مرکّب می سوخت

زآبــرویـــت آبــرو دارم حســــین(ع)
وزتـــوهــرجــا گفتگودارم حسین(ع)

هــــرزمـــان درهرکجــا باهــــرزبان
درهـوایت هـای وهـودارم حسین(ع)

عــاشــق ودلـــداده ی عشــــق توام
با غــم عشـق تــوخودارم حسین(ع)

درطــــواف کعـــبه ی عشـــقت مدام
قرب حــق راجستجو دارم حسین(ع)

سیــنه ی صــــ-د چـــاک ازداغ تورا
با نخ عشـقت رُفــــو دارم حسـین(ع)

کنج دل یک گوشه ازشش گوشه ات
گـوشه چشـمی آرزو دارم حسین(ع)

(باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نـــوحه وچه عـــزا و چه ماتــــم است)؟

                ####

قــیامت بپا گشــته بــود ازقــــیامت

وخــلقی مصـمّـــم پی قــتل عــامت

توسرخم نکردی به پیـــش ستمگر

که آزادگــی بود مـــشی ومـــرامت

تودادی سروجان ودین زنده کردی

جهان درعـجـب ازتو واهتــــمامت

پی حفــظ آئـــین اســـلام وقــــرآن 

توهفــــتاد و دولاله دادی غـرامت

عجـب اجــر ومزد رسـالت ادا شد

نه این بود تکریم شـاٌن ومقــامت

توجـــان نـــبی بــودی وامّـــت او

عجــب داشتـــند عـزت واحترامت

توخـون خدایی ،خـدا خـون بهایت

بنازم به عنوان وحـسن خــــتامت

به لطف خــدا منتـــقِـم خواهد آمد

که گیرد ز دشـمن بحـق انتـقامت