به نام آنکه برمن عشق آموخت
چراغ عشق درجانــم برافروخت
به نور عشـــق جانــم راصفا داد
مرا یک جــرعه ازجـــام ولا داد
ولای مصطـفی برمن عـــطا کرد
به عشق اهــل بیتش مبــتلا کرد
چو نوشـــیدم مَیِ عشــق ولا را
پذیـرفــــتم ولای مـــرتــضـی را
به عشـق فاطـمه دلــداده ام من
محــــبّ او زمــــادر زاده ام من
به دل دارم ولای مجتـــــبایـــش
به قربان حســـین وکــربلایــش
اسیر عشــق ذیــن العـــابدیــنم
بــود باقــــر امــام پنجـــــــمینم
بود صـــادق رئــیس مذهب من
وکظـم غـیض کاظـم مکتب من
خـــدا راشکــر زوار رضــــایم
جـــوادش هــم امام ورهنما یم
ثنـــا گــویـــم عـــلی النّـــقی را
پـــذ یــرایم ولای عسـکـری را
به راه مهــدیـش چشم انتظارم
شب وروزازفــراقـش بیقرارم
تمام عشق من دیـــدار رویش
هماره دیده ام باشــد بسـویش
ازین رونایــبش راجـان فـدایم
که اوباشــد امام ورهنمــــایم
ولای او مـــــــدال افتـــــخارم
به لب همواره این باشد شعارم
«خـــدایا تا ظهـــــور دولت یار      ولی ورهـــبر مارانگهــدار»