درشب شام غــریبان تنـم ازتب می سوخت

جان من ازتـب وازغم دل زیـنب می سوخت

در دل آتــش ودودعـمّـــه پــرســـتارم بـــود

خیمه ها ودل زینب همه آنـشب می سوخت

کــودکـــا نی هـمـه آواره ی صحـــرای بــلا

سیــنه ها ازغم واندوه لــبا لب می سـوخت

نالــه ی وا ابتـــا در هـــمه جــا بــود بلـــند

دامـن  دخــترکی زار و معذ ب می سوخت

ازغــم بی کــسی ونــا له ی طفــلان حـــرم

بیشــترازهمه آنشـب دل زیـنب می سـوخت

                 *    *   *                 
شـرح این واقــعه را تا که نوشــتم ، دیــدم

بردل صفحه ی کاغـذ که مرکّب می سوخت