دربهـــار زنـدگــانی غـم گــریبـا نـم گـرفت

درد هــم باغــم تبـانی کـرد و دامانم گرفت   

دردبی مهریست این دردی که دارم میکشم

درد بی مهـری که دل ازنــارفــیقـانم گرفت

هیچکـس با من شریک درد وغمهایـم نشد

ازغــم بی همــدلی آتــش دل وجــانم گرفت   

گر چه بیـش ازقــوم قاجـارند اقــوامـم ولی

بسکه بی مهرند با من،دل ازایشانم گرفت  

بیش ازبیگانه بامن،قــوم من کج می کشند 

بیش ازهرکس دلم ازقـوم وخویشانم گرفت    

می زند سازمخـالف با من این قوم حسود

حالم ازنامــردی ایـن قــوم نا دانــم گرفت             

اینچه سّروحکمتست یارب نمی دانم چـرا؟ 

هرکه رامی بوسمش،گوید که دندانم گرفت 

                                          بهمن ماه 1392