بیا ای گـــــــل بده بر ناله ام گوش

مکن از بلـــبل عـشـقـت فــراموش

مبــادا بشــکنی عهـــدی که بسـتی

که ازدل تاب وازسـرمیبری هوش

کجــــایی تا ببـــینی از فــــراقــــت

چگـونه دل به سینه می زند جوش

اگر یکــــــبار دیگــــــر از در آیی

توراچون جان خود گیرم درآغوش

روان رفــــته از تــــن بـــاز آیـــد

اگـــر از باده ی وصلت کـنم نوش

عزیزم بــس کــن این نا مهـربانی

بیـــا ایـن بارغـــم بردار از دوش

بیـــا تا ازفـــراق رویت ای گــــل

نگــردد بلبــلت از ناله خــــاموش