روضه ی رضوان بود صحن وسرای رضا (ع)
صـف زده انس وملک تحــت اوای رضـــا (ع)
جمــله خـــلا یق مــدام ریزه خـــور خــــوان او
شامل هر خاص وعام لطف وعطای رضا (ع)
قــــــبله ی هفـــــتـم بــــود بارگـــه حضـــرتش
حج مســا کیــن بـــود سـعی صــفای رضا (ع)
هــرکــه بـه د رگــــــاه او روی رجـــــــا آورد
بی خبــراز خود شــود مست ولای رضـا (ع)
پنجره فـــولاد او حکــم شفـــا خــــانه اســــت
کـــار مسیــحا کند د ســت شفــای رضـــا (ع)
کــس نــــرود نا امیـــــد از در پــــر فیــض او
دســـت توســل زند چــون به خـدای رضا(ع)
آهــوی در بنـــد از او خــطّ امـانـــی گــرفــت
زد چو به رسم اد ب بوسـه به پای رضا(ع)
لطــــف خــــدا یـــار شــد تا بســرا یـم غـــزل
طــوطی طبعـم شــود نغمـه ســرای رضـا(ع)
بلکـه پذیــرد زلطــف این غــزل از «میرزا»
تا کـه ببخشــد مرا محض رضای رضــا (ع)
.: Weblog Themes By Pichak :.
