یارب چرا از کاروان جا مانده ام من

یاران همه رفتند وتنها مانده ام من

یاران همه بار سفر بستند ورفتند

بی زاد و توشه ازسفر وا مانده ام من

یاران شبانه راه یکصد ساله رفتند

امّا پی امروز و فردا مانده ام من

یاران دل از دنیا و ما فیها بریدند

دلبسته و سرگرم دنیا مانده ام من

یاران، جان را با خدا سودا نمودند

مغبون این بازار و سودا مانده ام من

یارب نمیدانم چه بودم جرم تقصیر؟

کز امتحان مردود ودر جا مانده ام من

یارب اغثنی یا غیاث المستغیـثین

دســتم بگیر افتاده از پا مانده ام من

دیده همــــواره به راهــت نگـران است بیا

قصّــــه ی آمـــد نت ورد زبـــان اسـت بیـا

ما به شـــوق قـد مـت سر نشنـا سیم زپای

حال ما دلشــد گــان برتو عـیا ن اسـت بیا

روزگاری است که دل درسرکـویـت داریم

وزپی ات این دل سرگشته دوان است بیا

این همه حســرت دیــدار کشیــدن تا کــی؟

سیل اشک از مژه برگونه روان است بیا

خلق را دیدن وروی توندیدن سخت است

بار هجــران تو بر دوش گــران اسـت بیا

ترسـم آخــر که بمیـرم به وصا لت نرسم

عمررفت از کف ودل هم نگران است بیا

اگر چه پیش چشــــمان تو زشــتم

همینم،هرچه هستم، او سرشتــــم

به سُخره از چه گیری زشتـیم را؟

که خــطاط ازل خود ،این نوشــتم

اگــر چه صــورت زیـبــا نــــدارم

ولی خوش سیرت ونیکوسرشـتم

مــرا با معــرفت ممتــاز کــرد نـد

وگــرنه صورتی از خاک وخشتم

مرا زیبا یی صورت چه حا صـل؟

که زشتیّ ِعـمل راند از بهشــتم!

نکـــرد م طـــاعــت لازم خـــدارا

نچیــدم حا صـلی نیکـو ز کشـتم

دلم کردی اسیر چشم مستت

اسیرچشم مست می پرستت

زدی با تیـرمژگانت به قـلـبم

مرا کشتی عزیزم نازشصتت

دلم کـردی اســـیر چشـــم مستت

گرفتی شیــشه ی عمــرم بدستت

مزن برسنگ، مشکن شیشه دل

که دل گشـته اسـیرو پای بستت

به چشمان ســـیه کردی اسیرم

به مژگان میزنی هرلحظه تیرم

به تار زلف،دربنـــدم کشــیدی

نگاهــم کن که در بندت نمیرم

دو چشمان سیاهت کشته مارا

همان طرز نگاهت کشـته مارا

گهی دل میـدهی گه میبـری دل

نگاه گــاه گاهـت کشـــته مارا

دو ابــــروی کمانت فتــنه انگـــیز

دو چشمان سیاهــــت سحــــرآمیز

به ابــروی کمـــان وسحـرچشمان

ربودی عقل وهوشم، دین ودل نیز

دلا هر شب بخـــوابم با خیا لت

مگر بینم جمـــا ل بی مثــا لت

نـدیـدم روی تـو حتی به رؤیا

تو که کشتی مرا خونم حلالت 

نه شب خواب ونه روز آرام دارم

نه فرهاد ونه مجـــــنون نام دارم

ز بس خاطر پریشانم شب وروز

خدا داند چه سر انجــــــام دارم