در حــــد یــثی از امیــــر مــؤمنـــا ن 

این چنــین آمد خـــطا ب ای مردمان

چــون خــزان آیـد بپــوشــا نیـــد تـن

بــر حــذر با شــیـد از ســــرمای آ ن

کــانچه با جــــا ن طبیــعـت می کــند

می کند با جان مـرد م هـــم همــا ن

هــم بسـوزانـد تـن سبــــــز درخــت

هــم بلــرزانــد تــــن پیـرو جـــــوان

لیـک از بـاد بهـــاران تـــن مپــوش

چونکه میبخشد به تن روح وروان

در بهـا ران تــازه می گـردد زمیــن

در بهــاران زنده می گــردد جهــان

وامصیـبــت بار دیگر ماتمــی بــر پا شــده

موســـم اشـک وعــزا وآه و واویلا شــده

شهـرقــم شد کربلای فاطـمه اخــت الرضا

نوحه گرازاین مصیبت حضرت زهرا شده

ازمدیـــنه عازم کوی رضــا شد فــا طمــه                                                         

سدّ راهــش دربیــابان لشـکر اعـدا شــده

لیـک دیــداربـــرادربهــر او حاصل نشــد

در مقام صبــر او هم زینب کبــری شـده

با دلی پــرحسـرت از اندوه هجران رضا

جانب جنت روان ذریّــه ی زهــرا شــده

در دیار قــم شده مدفــون بنت مـرتضـی

مــرقد ش بهـرمحـبان کعبه ی دلها شده

شهر قم شد مرکز ترویج علم وفقه دین

هم ازآنجایک درازدرهای جنــت واشده

  قال الرّضا علیه السلام :مَن زارَالمعصومه بقم کمن زارنی؛ هرکس معصومه را درقم زیارت کند مانند کسی است که مرا زیارت کرده است.

 بالا ترین مقامی که برای حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها می باشد مقام عصمت اوست چرا که( فاطمه ی معصومه است)   ودیگر اینکه اونوه ی امام،دختر امام، خواهر امام و نیز عمه ی امام است .در فرازی از زیارتنامه ی حضرت آمده است .

(سلام بر توای خواهر ولی خــدا..... سلام برتوای عمه ی ولی خدا)

امام جواد علیه السلام فرمود:هر کس قبر عمه ام (حضرت معصومه) رادر قم زیارت کند،بهشت سزاوار اوست.  

       (السلام علیکِ یا فا طمه اشفعی لنا فی الجنّه)

روز وشب را با غمت ســـرمی کنم

با خیــــالت عشــق د یگــرمی کــنم

لحظـــه ای از یـاد تو غـافــل نیَــــم

فکـــر دیـــــدارت مکـــررمی کــــنم

لحظــه لحظــه صحـــنه ی دیـدار را

در خیـــال خـود مصـــــورمی کــــنم

در کـــنار خـویـــش می بینــــم تورا

زنــد گـی رابـــا تـــو باور می کـــنم

از تــو تصـــویــری خیـالی می کشم

نقـــش دل سیـــمای دلبـــر می کنــم

می سُــرایم شعـــر عشق وزنــدگــی

یــا د گــاری ثبـت د فــــتر می کـــنم

ای همه شاهـان گــدای دسـت تو      یک جهــان دل مبــتلای دسـت تو

قبـــله ی حاجات خـلق عا لمــــی      جملــه محــتاج شفـــای دســت تو

از در لطـفــت نگــردد نا امــــــید      هــر کـه دل بنـدد به پای دست تو

بر ضریحت هـر که دل را زد گره      می شـود حاجــت روای دست تو

ارمنی ها هم به تو دل بسته اند         تا که گشتند  آشنای  دست  تو

عشق خود را نذر هیئت می کنند        روز  تا سوعا  برای   دست  تو

بر زمین افتـاد آن دست ای دریغ      (کاش می گشــتم فدای دسـت تو)

خون غیرت دررگـم آمد به جوش       تا شـنیــدم مـاجـــرای دســت تــو

کاش بـودم وقـت افتـادن به خـاک      می شــدم آنجا عصــای دســت تو

کاش بــودم تا کـه بــردارم زخاک      مشـک و شمشـیرولوای دست تو

کاش بـودم تاکه همـــدردی کنــــم      خـواهــرت را درعــزای دسـت تو

کـاش بــودم همــــنوا با کــودکان       نـوحـه خـوان بیـــنوای دســت تو

ای شـه بی دسـت دسـتم را بگـیر      چشـــم دارم بــرعـــطای دست تو

هم ابوالفـضلی وهـم باب المـــراد      کاین بود خود خــونبهای دست تو

روضه ی رضوان بود صحن وسرای رضا (ع)

صـف زده انس وملک تحــت اوای رضـــا (ع)

جمــله خـــلا یق مــدام ریزه خـــور خــــوان او

شامل هر خاص وعام لطف وعطای رضا (ع)

قــــــبله ی هفـــــتـم بــــود بارگـــه حضـــرتش

حج مســا کیــن بـــود سـعی صــفای رضا (ع)

هــرکــه بـه د رگــــــاه او روی رجـــــــا آورد

بی خبــراز خود شــود مست ولای رضـا (ع)

پنجره فـــولاد او حکــم شفـــا خــــانه اســــت

کـــار مسیــحا کند د ســت شفــای رضـــا (ع)

کــس نــــرود نا امیـــــد از در پــــر فیــض او

دســـت توســل زند چــون به خـدای رضا(ع)

آهــوی در بنـــد از او خــطّ امـانـــی گــرفــت

 زد چو به رسم اد ب بوسـه به پای رضا(ع)   

لطــــف خــــدا یـــار شــد تا بســرا یـم غـــزل

طــوطی طبعـم شــود نغمـه ســرای رضـا(ع)  

بلکـه پذیــرد زلطــف این غــزل از «میرزا»

تا کـه ببخشــد مرا محض رضای رضــا (ع)