سینه ازغصّـه کباب اســت، نــدانم که چرا؟

دیده همواره پـرآب اســـت، نــدانم که چرا؟

دل که منــزلگه عشــق اسـت نــدارد آرام!

دائــماً در تب وتـا ب اســت،نـدانم که چرا؟

سینه ازگـردش ایّا م به تنگ آمده اســـت!

غصّه بی حدّ وحسا ب ا ست،ندانم که چرا؟

نیســت درزند گــــیم خــرّمی ود لگــرمــی

زند گی مثـل ســــراب است، ندانم که چرا؟

هر که را ازغـم وشا دی اسـت نصیبی،امّا

سهم من رنج وعذاب ا سـت،ندانم که چرا؟

برمــرا د دل مـــن گــرد ش ا یّا م نگشـــت

بخت من یکسره خواب است،ندانم که چرا؟

چرخ انگار نــدارد ســر ســــازش با من !

نقـش اندیشه برآب اســت نـدا نم که چرا؟

زندگی اسب چموش و من دلخسته ،سوار

پای خا لی ز،رِکا ب اسـت نـــدانم که چرا؟

«میرزا» با همه سختـی که کشـید ازایّا م

بازهـم یـا د شبا ب اسـت نـدانم که چـرا؟

ای که هر نیمه نگاهت هر چه غــم را میبرد

گوشه ی چشـم تو،غـم ازبیش وکــم را میبرد 

با خیا لت ســدّ غـم کــردم دل غــم د یـده را

گوشه ی چشمی؛ که سیل غـم د لم را میبرد