سحـــرگاهی رســـــید از بوســـتانی      

 نوای بلبلی شــــوریده بر گـــــوش

شنیـــدم با زبــــان حـــال می گفــت

که ای آسوده ی خوابـــیده از دوش

به مهــــد ناز تا کی خفــــــته باشی

مگر بــیداریت گشـــــته فــــراموش

تو هستی اشــــــرف جمع خـــــلایق

چرا همچون جمادی سرد و خاموش

ز جا برخیز هنـــگام وصــــال است

بیا وز جام وصلش جرعه ای نوش

به آداب نمـــــاز و صـــوت قــــرآن

برون شو زین خماری مست و مدهوش  

تواول خلـــقت خـــلق آفـــــرینـی               توجمع آفــرینـــش را نگـــینی

تو شــــمع جمــع کل آفــــــرینش              خدا را جانشــــین انــدر زمینی

خداوند از تو بر خود آفرین گفت               اساس فخـــر عالــم آفـــــرینی

شب معــــــراج در سـیر الی الله                فــراتـــر هـم ز جــبریل امیــنی

بود نام تو نقــــش عــرش اعـلا                تو آن سرلوحه ی عرش برینی

اسا س خلقــت عالم تو هســتی                محمـــد وجــــه رب العا لمینی

چو گوید« میرزا» مدح و ثنایت                شفیـــع وی به روز وابسیـنی

بسم الله الرحمن الرحیم

سروده های اکبر میرزابیگی فرزند حسن

بنام آنکه هســـــتی را بنا کرد            بنا هستی به یمن مصطفی کرد

گل آدم ســـرشت از نور احمد            تبرک با ولای مـــــرتضی کرد 

شود تکمیل تا ارکان خلــــقت             برای مصطفی کوثر عطا کرد

وتکمیل اهـل بیت مصطفی را              به میلاد حسین و مجتبی کرد

بس آنگه از طفـــیل نور آنها              بنای خلقت ارض و سما کرد

مصفا«میرزا»هم دفترش را          به نــــام نامی آل عــــبا کرد